Aktualności

Upadłość konsumencka to postępowanie sądowe przewidziane dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (konsumentów), w tym byłych przedsiębiorców, którzy stali się niewypłacalni. Celem upadłości konsumenckiej jest rozwiązanie problemu zadłużenia i ma ona za zadanie spełnić dwie zasadnicze funkcje. Pierwszą z nich stanowi oddłużenie niewypłacalnego konsumenta – umorzenie całości lub części długów konsumenta w stosunku do jego wierzycieli, których konsument nie jest i nie będzie w stanie spłacić. Drugą z funkcji upadłości konsumenckiej jest odzyskanie należności od niewypłacalnego konsumenta przez jego wierzycieli.

W dniu 15 stycznia 2013 r., weszła w życie ustawa o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność – tzw. ustawa abolicyjna. Ustawa ta, umożliwia osobom, prowadzącym w okresie od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 28 lutego 2009 r., pozarolniczą działalność gospodarczą, złożenie wniosku o umorzenie nieopłaconych składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe, oraz na Fundusz Pracy, a także, należnych od nich odsetek za zwłokę, opłat prolongacyjnych, kosztów upomnień, opłat dodatkowych i kosztów egzekucyjnych. Na tej podstawie podlegać mogą umorzeniu należności za okres od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 28 lutego 2009 r. – po spełnieniu wymaganych warunków. W takiej sytuacji, ZUS wydaje decyzję, konkretyzującą warunki umorzenia należności, a następnie – po ich spełnieniu przez ubezpieczonego – kolejną decyzję merytoryczną, o umorzeniu należności. Co do zasady, zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy abolicyjnej, wnioski o umorzenie zaległych składek mogły być składane w terminie 24 miesięcy od wejścia w życie ustawy – a więc, do dnia 15 stycznia 2015 r. Mimo, iż wskazany termin upłynął już ponad dwa lata temu, należy pamiętać, iż możliwość umorzenia składek na tej podstawie, nie wygasła zupełnie. Mianowicie, wniosek o abolicję, można złożyć również w sytuacji, gdy decyzja ZUS, ustalająca wysokość zaległości, wydana została po upływie tego terminu – w takiej sytuacji, termin na złożenie wniosku, wynosi 12 miesięcy od uprawomocnienia się takiej decyzji. Co bardzo istotne, dotyczy to również decyzji ZUS, ustalających wysokość zaległości, wydanych w konsekwencji niezrealizowania postanowień decyzji o warunkach abolicji. Tak więc, w przypadku, gdy przedsiębiorca, starając się o umorzenie zaległych składek, nie wykonał warunków zawartych w pierwszej decyzji o warunkach umorzenia, co poskutkowało wydaniem przez ZUS decyzji odmownej, i ustalającej wysokość zadłużenia – taki przedsiębiorca ma możliwość ponownego złożenia wniosku o abolicję – we wskazanym, 12-miesięcznym terminie.

Coraz więcej osób, które zaciągnęły kredyty indeksowane kursem franka szwajcarskiego, decyduje się na dochodzenie wobec banków roszczeń z tytułu tych umów – z uwagi na zawarte w nich klauzule niedozwolone. Osoby, chcące wystąpić z powództwami wobec banków, powinny jednak zdecydować się na taki krok jak najszybciej. Zdecydowana większość tego typu umów, zawierana była bowiem w latach 2005-2008. Z kolei, termin przedawnienia roszczeń w tych przypadkach, jest 10-letni – jak wskazuje utrwalona linia orzecznicza Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, rozpoznających tego typu sprawy. Termin ten, w przypadku roszczeń o uznanie całości lub części umowy za nieważną, liczy się od daty podpisania umowy, natomiast, jeśli chodzi o roszczenia o zwrot nadpłaty określonych rat – od daty wpłaty poszczególnych kwot na rzecz banku. Z tego też względu, korzystne dla kredytobiorców, będzie niezwłoczne podjęcie odpowiednich kroków, skutkujących przerwaniem biegu terminu przedawnienia – celem zabezpieczenia możliwości dochodzenia w przyszłości roszczeń wobec banku.

Nabycie prawa do emerytury na ogólnych zasadach, uzależnione jest przede wszystkim od osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, uzależnionego od daty urodzenia wnioskodawcy. Przepisy ustawy emerytalnej przewidują jednak kilka sytuacji, w których możliwe jest uzyskanie wcześniejszej emerytury. Jedna z nich dotyczy osób, które były zatrudnione w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zawody zaliczane do takiej pracy, wymienione zostały w rozporządzeniu z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wykonującym je ubezpieczonym, urodzonym po 31 grudnia 1948 r., przysługuje prawo do emerytury, w przypadku osiągnięcia wieku emerytalnego, wynoszącego 60 lat dla mężczyzn, a 55 lat dla kobiet, oraz osiągnięcia, na dzień 1 stycznia 1999 r. okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego 25 lat dla mężczyzn, a 20 dla kobiet, w tym co najmniej 15-letniego (mężczyźni) lub 10-letniego (kobiety) okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Istotne jest, że praca w warunkach szczególnych, musi być przez ubezpieczonego wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Uzyskanie prawa do wcześniejszej emerytury w tym trybie, nie zawsze jednak jest proste. ZUS bowiem, może zakwestionować przedstawiane świadectwa pracy, i nie uznawać do stażu pracy w warunkach szczególnych poszczególnych okresów świadczenia pracy. W takich przypadkach, zawsze warto odwołać się od decyzji ZUS do sądu, który dopuszcza szerszy katalog środków dowodowych, i weryfikuje wszelkie okoliczności świadczenia pracy przez ubezpieczonego. Na tym etapie, istotne jest prawidłowe i szczegółowe zawnioskowanie o przeprowadzenie określonych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Warto w takiej sytuacji skorzystać z pomocy adwokata, gdyż szanse na otrzymanie należnego świadczenia mogą zostać zniweczone, jeżeli nie udowodni się okoliczności wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Rozwód i separacja to instytucje prawa rodzinnego, przewidziane na wypadek zaistnienia poważnych problemów w małżeństwie. Mimo pewnego podobieństwa, między rozwodem a separacją istnieją także różnice, tak w zakresie przesłanek orzekania, jak i skutków – rozwód wywołuje dalej idące skutki prawne, w kwestii dalszego istnienia małżeństwa. Do orzeczenia rozwodu konieczne jest stwierdzenie, iż między małżonkami nastąpił trwały i zupełny rozkład pożycia. W przypadku separacji, wystarczające jest, by rozkład pożycia był zupełny – nie jest konieczna jego trwałość. Różnica istnieje również w zakresie skutków prawnych. Rozwód powoduje rozwiązanie małżeństwa – przestaje ono istnieć, zaś byli małżonkowie mogą zawrzeć nowe związki małżeńskie. Separacja natomiast, nie powoduje rozwiązania małżeństwa, w związku z czym, wstąpienie w kolejne związki małżeńskie jest niemożliwe. Orzeczenie rozwodu umożliwia również, powrót do poprzedniego nazwiska, przez małżonka, który na skutek zawarcia związku zmienił nazwisko. W przypadku separacji, taka możliwość nie istnieje. Kolejne różnice pojawiają się w zakresie alimentacji i obowiązku wzajemnej pomocy. Przy rozwodzie, obowiązek alimentacyjny może w niektórych przypadkach zostać ograniczony do 5 lat, z kolei ograniczenie takie nie ma miejsca w przypadku separacji. Po orzeczeniu separacji, małżonkowie są zawsze obowiązani do wzajemnej pomocy, jeśli wymagają tego względy słuszności. Po rozwodzie, taki obowiązek między małżonkami nie występuje. Także w kwestii postępowania sądowego, dla rozwodu i separacji przewidziane są odrębne tryby i zasady. Postępowanie sądowe w przypadku separacji, co do zasady jest bowiem zarówno szybsze, mniej skomplikowane jak i mniej kosztowne niż w przypadku rozwodu.

Zapraszamy Państwa do zapoznania się z nową odsłoną naszej firmowej strony internetowej.